Już dawno nie mieliśmy do czynienia z tak subtelnymi erotykami, jak te, które zostały zaklęte w “Zbliżeniach”. Wszystko rozgrywa się w tym zbiorze pomiędzy dwójką kochanków, którzy w bezczasie i w nieokreślonych przestrzeniach poszukują skrawków siebie, aby dopełnić się czułością. Poza jednak emocjami, które wyfruwają z tych wersów jak kolorowe ptaki, kluczowy jest tu także język – dziki, nieoczywisty, lepki, ulotny. Jeżeli wiersze o miłości, to wyłącznie takie.
(nie)znajomość
przejdźmy na ty
przecież znamy się na odległość
czułych gestów
mieszkamy razem
w zakamarkach ciała
budzimy codziennie
w zgrubieniach warg
nawet gdy
w porannym pośpiechu
zbieramy z podłogi
rozrzucone maski
i patrzymy na siebie z nadzieją
że może kiedyś
nie będą nam potrzebne
palec Boży
jesteśmy z sobą tak blisko
jak sklejone kartki
a tu ktoś chropowatym palcem
próbuje nas rozdzielić
i przenicować strony
wydziera z naszych trzewi
girlandę liter
rozsypuje
i układa na nowo
jak w grze scrabble
słowo po słowie
ucząc nas
jak odczytywać siebie
między wierszami
czekam
chciałabym żebyś mnie całował
tak jak robak
wgryzł się w moją pierś
przebił przez żebra do mięśni
do ziemi
pomalował czerwoną różą podniebienie
i wyrył na mojej skórze sny
jak w senniku
który wyrzuciłeś wczoraj przez okno
tylko śpiesz się
powoli
nim ściemni się niebo
w moich ustach
czekam po drugiej stronie
parapetu
bo przyjemnie jest spać w śniegu
kiedy mróz ma twoje niebieskie oczy
i zabiera powietrze z płuc
Zuzanna Marciniak – absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim. Redagowała artykuły dla portalu www.historia.org.pl, współpracowała także z wydawnictwem C.H. Beck jako korektor. Zadebiutowała tomikiem poezji Przeźrocze (2021).
Jej wiersze ukazały się w piśmie literackim „Bezkres” oraz w antologiach Fundacji Poetariat: Wwierszowzięci – ostatni romantycy (2022), Poezja po zmierzchu (2022). Wzięła również udział w audioantologii Nadzieja (2022, wyd. Poezja Ma Głos, Studio Otwarte).
Pasjonatka fotografii, muzyki klezmerskiej, poezji i literatury faktu.
