Zofia Florek

Stanisław Ankwicz, bohater “Sztuki pięknego umierania” wie, że prawdziwa sztuka nie powstaje bez ryzyka. Że tworzenie to proces niebezpieczny, powolne rozszczelnianie granic między rzeczywistością a wyobraźnią, aż w końcu nie sposób już ich odróżnić. Ale jeśli nie wolno tworzyć, co pozostaje? W dusznym świecie rodzinnych konwenansów i narzuconych ról Ankwicz tłumi w sobie sztukę, podporządkowuje się konieczności, choć każdy dzień podsuwa mu obrazy, które domagają się uwiecznienia. Kiedyś próbował je zatrzymać, ale nauczono go, że pewnych rzeczy robić nie wolno. Że piękno może być winą, a twórczość – przekleństwem. “Sztuka pięknego umierania” to opowieść o człowieku, który boi się własnych pragnień. O sztuce, która potrafiRead More →