Przemysław Kantorski

Wiersze zebrane w „Gorzkim Chrystusie” to medytacja nad bólem, pamięcią i transcendencją. Autor zabiera czytelnika w eskapadę przez krajobrazy cierpienia, odwołując się do symboliki religijnej, historii i codziennych doświadczeń. Każdy wers to spotkanie z pytaniami o sens życia, przemijanie i rolę duchowości w zderzeniu z brutalną rzeczywistością. To poezja pełna kontrastów – od ciszy uważności po huk rozpadu, od prostej obserwacji ulicy po głęboką metafizyczną refleksję. Przemysław Kantorski z chirurgiczną precyzją operuje słowem, otwierając przestrzenie, w których sacrum przenika profanum, a gorycz staje się świadectwem istnienia. Wiadomości 28 osób zginęło dziś na drogach3 – po wybuchu gazu12000, według szacunkówPo ostatnich nalotach17 w szpitalu covidowym400 –Read More →

Czasem poezja jest niczym płacz przy nagrobku ukochanej osoby. “Ziemia”, od której wszystko się zaczyna i kończy, właśnie taka jest. Nie jest to pisanie z użyciem słów czy liter, tylko rozdzieranie bólu, który utkwił głęboko niczym zatrute ostrze. Jednak w tych “trenach” nie odczujemy tylko terapeutycznego przechodzenia kolejnych stadiów żałoby. Usłyszymy także krzyk odwiecznej niezgody na śmiertelność, której nie ukoi nawet czuła relacja z siłą wyższą. Spróbujcie tej poezji, jeśli nie boicie się, że grudki “Ziemi” będą bębnić Wam o skroń. Jesień Szelest liściPrzypomina miChrzęst kościZupełnie jakbymSzedł drogą śmierciDepcząc święte szczątkiLedwie przysypane ziemiąRozrzucone jak nawózRozrzucone jak sólIlu potrzeba byłoZłamanych kręgosłupówZwyrodniałych stawówPołamanych rąk i nógBym mógłRead More →