Z ruin Mariupola, z lasów, w których „nie zbiera się grzybów”, z piwnic, peronów i spalonej ziemi… Dochodzi poetycki głos Donaty Witkowskiej-Kowal. Zapraszamy do przeczytania kilku utworów z jej przejmującego zbioru wierszy:Read More →
Z ruin Mariupola, z lasów, w których „nie zbiera się grzybów”, z piwnic, peronów i spalonej ziemi – dobiega tu głos tych, którzy przeżyli i tych, którzy… Głos kobiet, dzieci, gołębi, matek, Niobe z Donbasu i dziewczynki z mydełkami. Donata Witkowska-Kowal pisze krótko, prosto, bez patosu. Ale każda fraza uderza jak wystrzał – w serce, w sumienie, w przywilej patrzenia z daleka. To poezja dokumentalna i symboliczna zarazem, o wojnie dawnej i dzisiejszej, o bezsilności i bezimiennych śladach, które zostają pod palcem historii. Dziadek podziwiałam go za odwagęwychodził na dachpo trzeszczącej drabiniewypuszczał je na spacerptaki tańczyły walcaw piórach podbitych szyfonemrześkiego poranka pierwszego wrześniawyjeżdżał nad morzezRead More →
