W tych wierszach jest miejsce i na błoto, i na świętość. Na smutki codzienności i małe przebłyski czułości. Telka z precyzją i bez egzaltacji rozplata codzienne sploty, w których tkwią zapach kurzu, ślad po filiżance i echo modlitwy. „Struktury” to poezja oswojonej kruchości – nie odpala jaskrawych flar, ale zostaje z nami na długo.
Wiosenny kubizm
Twarz odwrócona od reszty ciała
włosy po belkach ramion jak ruchome słupy
w załamaniach zwinięte ciało
żywy wachlarz
trójkąty z piersi obłe po bokach
bochen brzucha
Światło latarni zza okien
jak bezwstydny podglądacz
niemy towarzysz
co też obudził się nagle w nocy
Bzyczą w oddali nikłe silniki samochodów
jak nakręcane zabawki na ostatnim obrocie
Rozpaczliwe miauczenie kota pod oknem
To tylko ta wiosna
szare
czasem śnią mi się duże pawilony
przestrzenie wewnątrz nie do ogarnięcia
betonowe posadzki
szare boksy
wystawy
za nimi ludzie
być może to zagubione wspomnienia
żadną inną drogą nie mogą do mnie wrócić
mózg ludzki ma swoje granice
swoją górę i dół
nierozpasane brzegi
sen powraca
nie daje ulgi
zapętla się w głowie co jakiś czas
być może nie da się przeżyć więcej
niż już się przeżyło
i zobaczyć więcej niż już się widziało
labirynt szarych komórek
do którego co jakiś czas
można wejść
Monika Telka – urodzona 31 maja 1989 r. w Starachowicach. Autorka tomików poezji: „Sezon na muchy” (2014), „Drzazgi” (2024), „Ekspozycje” (2025); jest autorką rysunków i grafik znajdujących się w jej tomikach poezji. Publikowała w zbiorach Konfraterni Poetów Krakowskich, „Gazecie Kulturalnej”, „Radostowej”, „Okolicy Poetów”, „Migotaniach”, na portalach – pisarze.pl, pkpzin oraz poeci w sieci.; jej utwory znalazły się w almanachach wydawnictwa Radostowa, w ZIN-ie toruńskim „Strzępy”, almanachu Międzynarodowej Grupy Literacko-Artystycznej Kwadrat „Metafora Współczesności. Miejsca Antologia 2024”;
