„Szepty” Iwony Świerkuli to zbiór poezji, w którym codzienność przemawia dyskretnym, czułym głosem. Każdy wers odsłania obraz zaklęty w drobnych szczegółach, takich jak odgłos kroków, szelest liści, ślady na ścieżkach. Świerkula pokazuje, że w najprostszych momentach kryje się coś więcej, coś, co wymyka się słowom, a jednak zostaje z nami na dłużej. Ta poezja zaprasza do wsłuchania się w zwyczajne chwile – takie, które w biegu życia łatwo przegapić, a które tutaj nabierają wyjątkowego wyrazu.
Spacer to szansa
las wciska się do miasta
albo miasto próbuje wcisnąć się do lasu
ptaki nad głową to za mało
ludzie w dole za dużo
ulice walczą ze sobą
na ostrza skrzyżowań
a w niej cisza w soplach
pory roku zacierają ślady
gdy głaszcze zakręty
zakamarki się zapętlają
gdyby miała mapę
może trafiłaby do niego
droga gdzieś się kończy
ale życie nie polega na ucieczce
wciśnięta w fotel jak przy starcie
zbiera siły by wstać
Gospodyni
wietrzą się pierzyny
Ewa dziwi się że wiatr
ułożył z prześcieradeł
stado dzikich gęsi
ulatują w niebo
bez żadnego klucza
pelargonie nie podlane
trzeba z nimi gadać
aby dorodniały
maliny grzeją się z kotami
sok zamknięty w skórkę
sady coraz słodsze
łąka jeszcze
nie wyskubana przez krowy
trzeba płot łatać
by pokrzywy go nie zadeptały
i te szepty
wszędzie szepty
Iwona Świerkula (ur. w Warszawie). Absolwentka SGH. Wydała piętnaście książek poetyckich: Ostre hamowanie (2008) zasponsorowane przez PLL LOT SA, Anioł Pański (2009) wydane przez Caritas, Kiedy czas pisze wiersze (2015), Przyprawy (2016), 50 wierszy na godzinę (2016) – I nagroda w IX edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. W. S. Sebyły w Będzinie, Polskie fado (2018), Płacz sosny (2019), Odcienie Fudżi (2020), Szwy (2020), To jeszcze nie raj (2021), Gołoborza (2021), Demakijaż (2022) i Błękitna Rapsodia (2022), Puerto Znikąd (2023) i Pięć Księżyców (2023). Jej wiersze opublikowano w kilkudziesięciu almanachach poetyckich (laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów literackich). Należy do Polskiego Stowarzyszenia Haiku.
