Ten zbiór wierszy to zapis dojrzewania – słów, myśli i emocji. Andżelika Augustyn z czułością, ale i surowością przygląda się temu, co było, co trwa i co umknęło. Jej wiersze to nie tylko rozrachunek z przeszłością, lecz także próba oswojenia teraźniejszości i przyszłości – czasem w ciepłym świetle nadziei, czasem w cieniu pustki i buntu. Autorka buduje poezję z codziennych detali, kruchych wspomnień i gorzkich refleksji, czyniąc z nich intymną opowieść o upływie czasu, nieuchronności zmian i sile, jaką daje pogodzenie się ze sobą. „Ćwierćwiecze” to zbiór dla tych, którzy wiedzą, że dorastanie nigdy się nie kończy – i dla tych, którzy dopiero zaczynają dostrzegać jego ślady.
I tylko wspomnienia z dzieciństwa:
zdarte kolano, wybita jedynka, płacz za zgubioną zabawką.
Między nimi jakieś uczucia nabierają kształtu, taka zwykła
ona i wielki on, spragnieni oboje miłości, trwają w miłostkach
z romansu.
Oceniać nam nie wypada, nie nasza pościel – pewnie tak się wyśpią
jak sobie ułożą. A my możemy tylko czekać, trwać w nieświadomości
z ciepłem rodzinnego ogniska, z anielską cierpliwością wybaczać
każde potknięcie,
kolejną parę sarnich oczu, byleby niezbyt wielu.
Andżelika Augustyn (ur. 1999 r.) – poetka, artystka i absolwentka kilku kierunków, w tym prawa oraz zarządzania zmianą społeczną. Mieszkanka Krakowa, pochodząca z malowniczego Łańcuta, w swojej twórczości łączy głębokie emocje z refleksją nad ludzką naturą.
Jej poezja to intymna podróż przez wyzwania, drogę do samoakceptacji i poszukiwanie własnego miejsca w świecie. Wyważona między wrażliwością a siłą, twórczość odsłania nie tylko głębię emocji, ale także odwagę w eksplorowaniu tego, co niewypowiedziane. W debiutanckim tomiku „Ćwierćwiecze” dzieli się swoją historią, celebrując zarówno upadki,jak i zwycięstwa, które kształtują tożsamość młodej kobiety o „starej duszy”.
